Tamar blogt: Wat is er erger?

Al weken is Oeganda in de ban van het Coronavirus. Iedereen volgde het nieuws en iedere dag was het dodenaantal door Corona weer toegenomen. Tegelijkertijd kwam het steeds een beetje dichterbij – van China, naar Europa en door naar Afrika naar onze buurlanden. Op het nieuws hoorden we over situaties waar we ons niks bij voor konden stellen, de wereld die we kenden werd wereldvreemd.

Ondertussen werden er in Oeganda ook maatregelen genomen, want we wisten allemaal dat het een kwestie van tijd was totdat het coronavirus ook Oeganda zou bereiken. Extra voorlichting, water en zeep of sanitizer bij iedere winkel, adviezen om grote groepen te vermijden en zelfs de scholen werden al gesloten voordat er ook maar een geval van het coronavirus in Oeganda bevestigd was. Enerzijds was men bang, anderzijds namen vele de regels niet zo serieus.

Er verscheen een mooi artikel in de Volkskrant, wat als het coronavirus de sloppenwijken in Oeganda bereikt? En inderdaad, daar maakt menig Oegandees zich druk om. Want als het zich gaat verspreiden verwachten we allemaal dat het hier als een lopend vuurtje zal gaan. Men woont hier zo dicht op elkaar. Bovendien is het gezondheidssysteem hier op geen enkele manier te vergelijken met dat van de westerse wereld. Men maakt zich zorgen over de 1500 IC bedden in Nederland. Hier hebben ze er misschien net dertig. En dan heb ik helaas zelf moeten ervaren met een van onze kinderen uit het kinderhuis dat als je aan de beademing ligt en er komt een stroomstoring dat er geen opvangmechanisme is. Oftewel 30 ‘IC bedden’ voor 42 miljoen Oegandezen.

Het voordeel is gelukkig wel dat de risicopopulatie, mensen van boven de 60 jaar, hier maar een heel klein deel van de bevolking uit maakt. Al maken wij ons ook zorgen over de mensen met HIV, ondervoeding, TB of andere onderliggende aandoeningen die hier minder goed onder controle zijn.

Maar inmiddels ben ik niet meer zo bang voor het coronavirus, maar meer voor de consequenties van alle maatregelen. Iedere twee a drie dagen worden de regels aangescherpt. Bijna alles zit dicht. Alleen supermarkten, apotheken en fabrieken mogen open blijven. Maar alleen de mensen die kunnen slapen op hun werk mogen werken.

Het openbaar vervoer is stilgezet en sinds gisteren mag je ook niet meer met je eigen auto op pad. Als je als politici eten wil uitdelen aan de armen, waar dus vermoedelijk grote groepen of af komen, wordt je aangeklaagd voor poging tot moord.

MAAR… hoe gaan mensen overleven? Veel mensen leven hier van het geld dat ze die dag verdient hebben. Het verschil tussen goed zaken doen of niet is wel of geen eten ’s avonds. Ineens hebben veel ouders extra monden om te vullen, omdat de kinderen niet naar school gaan, maar geen inkomsten meer. Nu het openbaar vervoer stil ligt, hoe komen HIV patiënten aan hun medicatie en hoe komen dames die moeten bevallen op tijd bij het ziekenhuis?

Allemaal regels vergelijkbaar aan het westen, het voorkomen van snelle verspreiding. Maar heeft het doel ‘flattening the curve’ wel zin hier. Ook als mensen in vlagen ziek worden, zullen de ziekenhuizen de echt ernstig zieke mensen niet aankunnen.

Ik ben bang dat deze coronacrisis ook hier veel mensen het leven gaat kosten, alleen denk ik niet aan het coronavirus zelf maar aan de consequenties van het aanscherpen van alle regels. Een lastig dilemma voor de regering, want wat is er erger?