Voor mijn onderzoek mag ik alle patiënten, moeders + baby’s na zes weken terug zien. Een feestje, want zo kan ik onderzoek doen combineren met patiëntencontact. Het is de bedoeling dat onze patiënten in de ochtend komen, maar de ochtend is hier een ruim begrip en dus komen sommigen patiënten ook rustig pas om 2 of 3 uur opdagen, of uiteindelijk zelfs helemaal niet meer.      Ook al ben ik al bijna een jaar nu in Uganda, niks doen en wachten kan ik nog steeds niet. Maar vandaag komt het even goed uit, eindelijk tijd voor een nieuwe update vanuit Uganda. Kort samengevat: het gaat goed!

Het sleutelwoord van de afgelopen tijd is kinderen. Voor de outreaches gaan we momenteel scholen af om alle kinderen te ontwormen en alle meiden van 12 jaar en ouder te vaccineren tegen Tetanus. Een leuk en druk programma. Op een dag bezoeken we vaak meerdere scholen, waardoor we tussen de 100 en 300 meiden vaccineren in een ochtend. Iets praktisch voor de kinderen en lekker hands-on voor ons, waardoor de tijd iedere keer weer voorbij vliegt. Voor iedereen die een bijdrage aan The Rob Foundation heeft geleverd en dus deze outreaches mogelijk maakt, dankjewel! We worden iedere keer weer met open armen ontvangen!

Maar los van mijn onderzoek en de outreaches heb ik ook de kids in Noah’s Ark nog waar ik voor zorgen mag. Een magische combinatie, werken in Mulago en het werk in het kinderhuis. Werken in Mulago is leerzaam, indrukwekkend, maar soms ook heftig. Zoals een van de professoren zei; ‘Er heerst hier een I don ’t care cultuur’. Een combinatie van een gebrek aan voorzieningen en een overload aan patiënten waardoor er veel ellende is wat geaccepteerd lijkt te zijn. Het aantal baby’s dat overleden is op een dag wordt bij de ochtendoverdracht voorgelezen, iedere dag zijn het er een paar. Op honderd baby’s per dag die geboren worden lijken het er niet veel te zijn, maar het zal toch maar net jouw baby zijn die door een veel te lange wachttijd onnodig is overleden. Het zijn feiten die gepresenteerd worden die nog maar op weinig mensen hier indruk lijken te maken. Ik vermoed doordat ook zij zichzelf moeten beschermen tegen al deze ellende, maar als het leven doorgaat zoals altijd zonder dat iemand zich ergens druk om maakt is dat best wel eens frustrerend als je ook een wereld kent waarin dat anders is.

Zodra ik ’s avonds echter thuiskom in Noah’s Ark en om de nek gevlogen wordt door onze kinderen, vergeet ook ik al die ellende en kan ik mijn dag toch met een goed gevoel weer afsluiten.

Los van het ‘gewone’ mogen zorgen voor de kinderen van Noah’s Ark heb ik ook menige dag doorgebracht in verscheidene ziekenhuizen met onze kinderen. Een van de pechvogels was mijn kleine vriendje Barnabas. Zijn jaar begon wat minder gelukkig, aangezien hij op dag twee zijn onderbeen op twee plekken brak door een trap van een ezel.

Dat de zorg bij ons op de verloskamers in Mulago niet altijd optimaal is, ben ik mij van bewust. Echter het kan nog veel erger. In eerste instantie is Barnabas naar het ziekenhuis in Mukono gebracht en leek de zorg daar keurig. Hij werd naar de operatietafel gebracht, zodat ze onder narcose zijn been konden zetten. Toen ik naderhand vroeg voor een controlefoto, bleek het ineens allemaal wat minder rooskleurig te zijn. Zijn been stond nog absoluut niet goed, maar hier wilden ze niks meer aan doen. Deze foto maken was eigenlijk al te veel moeite. Inmiddels was het vrijdagmiddag en in het weekend doen ze hier niks wat geen spoedgeval is. Dus op maandag kon ik eindelijk in Mulago terecht om advies te vragen aan de orthopeden. Zij wilden mij wel helpen, zelfs dezelfde middag nog, maar…. Alleen tegen betaling (ondanks dat alle zorg in een regeringsziekenhuis gratis hoort te zijn). Een dilemma, want enerzijds ben ik tegen die corruptie, anderzijds wil ik wel de juiste hulp voor mijn kleine vriend. Dus helaas, toch maar over de brug gekomen.

Bij het afhalen van het gips, bleek nog eens extra met wat voor kwakzalverij we in Mukono te maken hadden gehad. Los van dat zijn been nog niet goed stond hadden ze ook niet de moeite genomen zijn been schoon te maken en was zijn gips gevuld met een halve zandbak aan zand.

Opnieuw werd zijn been gezet, ditmaal zonder pijnstilling. Even tandjes op elkaar en dan zou het zo voorbij zijn. Al met al, stond zijn been nu iets beter. Acceptabel zoals ze het noemden, maar verre van optimaal en kon hij 6 lange weken met zijn been in het gips tegemoet. Na 6 weken gips was het nog niet helemaal goed genezen en is hier nog twee weken aan toegevoegd.

Inmiddels is het gips eraf en moet hij nu weer leren om normaal te lopen. Het lijkt erop dat zijn onderbeen niet helemaal recht staat. Dus dat is nog even spannend hoe dit zich verder gaat ontwikkelen. Op advies van de dokter om het zoveel mogelijk onbelast te belasten zijn we naar het zwembad gegaan, zoals jullie snappen voor ons allebei een enorme straf.

Ik heb nog veel meer verhalen in de aanbieding, maar voor nu zal ik het hierbij laten!

Veel liefs vanuit Uganda,

Tamar