Tamar blogt: Lockdown verhalen, Op het politiebureau

Sinds de lockdown eind maart werd aangekondigd golden er in het hele land strenge regels. Voor kinderhuizen waren de regels nog strenger. Het terrein moest op slot, niemand erin of eruit. Nieuwe kinderen mochten we niet aannemen, tenzij ze negatief getest zouden zijn op corona.

Maar ineens waren er amper kinderen die gevonden werden. Mijn vermoeden is doordat het openbaar vervoer ook helemaal stil lag en je dus niet meer zomaar verdwijnen kan. Een enkele keer werden we door de politie gebeld. Gelukkig konden we iedere keer volstaan met materiële hulp. Zo hoefden we de kinderen niet in de steek te laten en konden we ons toch aan de regels houden.

En ineens werden we gebeld door het politiebureau in Mukono. Een jongetje, ernstig ondervoed en verwaarloosd door zijn stiefmoeder was het verhaal. De vraag was, hoelang kunnen we nog volhouden met geen kinderen aannemen? We besloten op plan B over te gaan. Het kind in isolatie in een apart huisje op het terrein met een van onze aunties.

Het leek wel alsof de politie kon ruiken dat we iets soepeler werden. Dezelfde avond kregen we een tweede telefoontje. Een heel kleine baby, achtergelaten bij een autowasplaats. Meer informatie hadden ze niet voor ons. We besloten toch maar te gaan kijken. Want ook zij behoort tot de meest kwetsbare groep in Oeganda. Onze isolatieruimte had bovendien twee kamers, dus er was plek voor nog een kindje.

Op het politiebureau bleek dat de baby, een meisje, inderdaad heel erg klein was. Ze lag verstopt tussen de lakentjes. Ze was maximaal een week oud en woog slechts 1.8 kg.

Nu moest er dan toch een plan C komen. De auntie die voor de kinderen zou zorgen, had pas voor een pasgeborene gezorgd en dat was een gezonde blakende dochter van 3.5 kilogram. Dit was andere koek. Dus ook mijn huis kreeg een isolatiekamer zodat ik haar daar de eerste twee weken kon monitoren.

Nu twee weken later…

Geen enkel verhaal is wat het lijkt in Oeganda is mijn ervaring. Het jongetje met ondervoeding kende ik al vanuit het programma. Hij was eerst achtergelaten door zijn moeder op de leeftijd van 6 maanden. Vervolgens had zijn vader een andere caretaker geregeld, die zei dat ze goed voor hem zorgde, maar dat was allesbehalve waar. Ze waren al eerder bij ons in de kliniek. Volgens de vader was hij er in eerste instantie nog veel erg aan toe. Alleen wisten ze toen nog niet van ons ondervoedingsprogramma af. De buren klaagden blijkbaar steen en been dat de stiefmoeder het kind verwaarloosde en zo schakelde de politie ons in. Het is fijn om te horen dat de buren bezorgd zijn. Tegelijkertijd merk je dat men weinig af weet van ondervoeding. Kinderen met ondervoeding zijn vaak geïrriteerd en apathisch. In zijn geval was dit ook nog eens het derde gezin waar hij was in zijn korte leventje. Niet bepaald de ideale situatie. Ieder kind reageert anders op de behandeling. Daarnaast had deze vrouw ook nog haar eigen kind van net een jaar oud, die erg actief is en veel aandacht vraagt. Maar als je voor meerdere kinderen zorgt en je eigen kind er beter uit ziet dan de ander staat het oordeel van velen vaak vrij snel klaar, zonder dat ze weten wat er echt speelt.

Mijn ervaring was dat deze stiefmoeder juist getrouw naar de afspraken kwam en zelfs eerder kwam als het niet goed met hem ging. De eerste dag was hij alleen bij ons, de dag erna hebben we de politie verzocht om ook de stiefmoeder aan ons over te dragen, zodat we haar konden trainen hoe voor hem te zorgen en hoe aandacht te verdelen tussen twee kinderen. Zo helpen we beide partijen, want hoe mooi ons kinderhuis ook is. Bij je eigen familie zijn is altijd beter.

Inmiddels is hij alweer ontslagen van de afdeling en zelfs uit het ondervoedingsprogramma. De stiefmoeder heeft nu een ‘tweeling’. Twee gezonde jongens van bijna dezelfde leeftijd en in ieder geval hetzelfde formaat. Hier liet zien dat ze goed voor beide kan zorgen. Gelukkig wonen ze vlakbij en kunnen we goed volgen of het thuis straks ook nog goed gaat.

Twee weken, zijn inmiddels al 3 weken en ze woont nog steeds bij mij in huis. Ze doet het fantastisch, weegt inmiddels al ruim 2.5 kilogram. Ik vind haar al lekker groot worden en tegelijk te klein voor het kinderhuis. Maar mij hoor je niet klagen, want ondanks dat ze een dame van de klok is dag en nacht en zich bijna stipt iedere 3 uur meldt voor een voeding. Het is enorm genieten een extra baby in huis.