The Rob Foundation

Tamar blogt: Grijze haren

De eerste grijze haren beginnen te verschijnen op mijn hoofd. Echt? Ja echt. Ik voel mezelf daar ook te jong voor, maar helaas de waarheid is hard. Helemaal als je in Uganda woont, waar iedereen er een handje van heeft om ook alles te benoemen. Keer op keer. Ik ben of dikker geworden, heb grijs haar, ben te veel afgevallen. Geen dag gaat er voorbij zonder ‘prachtig compliment’. Gelukkig is het slechts een constatering en bedoelt men er niks mee.

Als ik mijn moeder mag geloven, waren wij de oorzaak van haar grijze haren. Dus met meer dan 200 kinderen om me heen, werd het ook wel eens tijd dat ik de eerste zou ontwikkelen. Een van de kinderen die hier aan dan spreekwoordelijk ruimschoots aan bijgedragen heeft en tegelijkertijd mijn grote trots is: Christine.

Een jaar geleden werd ik ’s avonds uit bed getrommeld doordat Piet en Pita twee nieuwe kinderen gebracht hadden vanaf het politiebureau. Christine (ca. 15 jaar oud) en haar zoontje Mukisa (bijna 4 weken oud). Zij had nergens waar ze heen kon en of ik dus haar wilde helpen met de zorg voor haar zoontje. In eerste instantie vanuit de kliniek.

Aangezien niet duidelijk was hoelang ze zou blijven, was borstvoeding geven prioriteit nummer 1. Dit is het meest voedzame en hygienische voeding hier, kan overal toegepast worden, kost niks en bovenal draagt bij aan een goede bonding tussen moeder en kind. Het enige obstakel, Christine voelde hier helemaal, maar dan ook helemaal niks voor. Zij zat zelf niet lekker in haar vel, at en dronk slecht en voedde haar kind eigenlijk alleen als wij in de buurt waren. Het gevolg een zeer geirriteerde baby en vervolgens ook een nog rebelsere Christine.

We hebben heel wat gesprekken met haar gehad met en zonder maatschappelijk werkers erbij. Prachtige plannen en afspraken gemaakt. Ze zei ja en deed vervolgens nee. Soms voelde ik de grijze haren spontaan ontspringen. Maar uiteindelijk kijk ik ook met een grijns terug op het afgelopen jaar. Een jaar geleden kon ze haar zoontje niet zien of luchten. Hij was slechts een obstakel. Inmiddels komt ze iedere nieuwe ontwikkeling, van woordjes die die zegt tot de eerste stapjes vol trots over vertellen. EN ze heeft in dit jaar al het geld dat ze toegestopt kreeg van aunties gespaard en daarvan op zijn eerste verjaardag een taart gekocht. Om het los van de verjaardag in het kinderhuis apart met alle aunties die haar hebben geholpen in de zorg voor haar zoontje, te kunnen vieren.

01092802

Het mooiste nog van allemaal: nog niet zo heel lang geleden hadden we tijdelijk een andere tienermoeder. Ze was zelfs nog ietsje jonger en een nog grotere uitdaging. Om een lang verhaal kort te maken. Zij had luiers nodig voor haar dochtertje, aangezien ze pampers niet kon veroorloven. Echter had ze geen idee, hoe ze een luier kon maken. Ik had Christine verzocht om een paar luiers en een plastic naar mij te brengen in de kliniek, zodat ik haar dit kon leren. Echter het was druk in de kliniek en ik was dit helemaal vergeten. Eind van de dag, vroeg ik Christine nogmaals of ze een paar luiers wilde brengen. Wat bleek: ze had ze allang gebracht en was zelf al naar deze nieuwe moeder toegegaan om uitgebreid aan haar te laten zien hoe ze dit zelf kon doen.

Van een rebelse tienermoeder die niks van haar eigen kind wilde weten, is ze naar een lieve zorgzame trotse moeder overgegaan. Die niet eens alleen voor zichzelf zorgt, maar inmiddels ook niks liever doet dan anderen helpen en daarnaast ook nog steeds heerlijk rebels en een echte puber kan zijn.

01092802

Dus vol trots moet ik toch maar concluderen dat ze mijn grijze haren waard is geweest.