The Rob Foundation

Tamar blogt: Baby Patrick

Mijn verhaal  is al enige tijd in de maak, gelukkig kan ik er nu alleen nog maar meer goed nieuws aan toevoegen. Toen ik de kleine Patrick op mocht halen op het politiebureau was het een ogenschijnlijke gezonde baby, lekker mollig en al snel was er zelfs een kleine glimlach op zijn gezichtje te bekennen. Dat schijn bedriegt bleek al snel.

Na mijn coschap op de afdeling infectieziekten (lees HIV, HIV en nog veel meer gevolgen van HIV) waar ik een leerzame tijd had gehad was ik ook enigszins somber gestemd over de kans op een goed leven voor patiënten met HIV in Oeganda. Dagelijks was het niet de vraag OF er iemand was overleden, maar vooral WIE er was overleden? Deels doordat patiënten vaak veel te laat naar een ziekenhuis gaan, maar grotendeels ook doordat de middelen die we hadden beperkt waren. Een trieste bedoeling, netter dan dat kan ik het niet uitdrukken.

Terug naar Patrick.. Een week nadat hij bij ons was begon hij wat te kwakkelen, hij dronk slecht en werd gediagnosticeerd met malaria. Maar ook nadat hij daarvoor behandeld was ging het niet veel beter. Enkele dagen nadat ik in Nederland was aangekomen kreeg ik een berichtje, Patrick was met spoed naar het ziekenhuis gebracht en had bij binnenkomst een hartstilstand gekregen. Op dat moment lag hij op de IC aan de beademing. De diagnose: een vergevorderde HIV infectie met daarbij o.a. een hersenvliesontsteking, een longontsteking en net weer tot leven gebracht zijn na een hartstilstand. Dat allemaal, terwijl hij pas 6 weken oud was. Een wonder dat ze hem nog aan de praat hadden gekregen, maar hoop voor de toekomst hadden we amper. Toen ik een week later terug kwam in Oeganda was er nog weinig veranderd. Hij lag nog steeds op de IC aan de beademing. Ze hadden de dag ervoor een stroomstoring gehad. Alle apparatuur, waaronder de beademing waren er mee gestopt, Patrick ook. Het laatste beetje hoop dat we nog hadden was daarmee ook verdwenen alhoewel hij daarna toch steeds een beetje meer de goede weg leek in te slaan. MAAR… na twee weken mocht hij eindelijk van de beademing af. Beter was hij nog lang niet, maar in ieder geval in een mindere kritieke toestand. Nu kon hij ook naar een gewone afdeling en mocht ik hem eindelijk weer even vast houden, knuffelen en zelfs een flesje geven.

En nu is hij inmiddels alweer een week thuis, weliswaar nog zuurstofbehoeftig, maar thuis is thuis!!!  De afgelopen nachten neem ik samen met enkele anderen om de beurt de nachtdienst voor mijn rekening. Hij heeft nog veel zorg nodig. Dag en nacht om de 2-3 uur de fles en daar tussendoor regelmatig medicijnen.

Vannacht mag ik de eer weer op me nemen. De taak van vannacht: kijken of hij ook zonder extra zuurstof kan. Tot op heden gaat het boven verwachting goed. Dus zou dit weer een stap in de goed richting zijn? Laten we het hopen. Inmiddels heb ik weer hoop en ben ik enorm dankbaar dat ik weer voor hem mag en kan zorgen!!