Tamar blogt (26 juni 2015)
Goed nieuws: ik ben nu ook eindelijk helemaal klaar met de studie! Mijn verslag was al even ingeleverd, maar het officiële bericht dat het is goedgekeurd is nu ook binnen. Heerlijk! 🙂 De buluitreiking laat nog wel even op zich wachten, maar dit is mijn eigen schuld, doordat ik pas in augustus even naar Nederland kom.
Eventjes maar?? Voor velen van jullie zal het geheid niet onverwachts komen. Maar ik heb besloten dat ik hier nog erg veel te doen heb en dus na mijn buluitreiking terug ga naar Uganda. Ditmaal voor onbepaalde tijd. De combinatie van outreaches naar de community om ons heen, een beetje dokter zijn en de zorg voor de kinderen in Noah’s Ark bevalt me erg goed en ondertussen loopt ook mijn onderzoek in Mulago Hospital op de verloskamers nog steeds door. Vervelen hoef ik me nooit.
Afgelopen week hebben we de verjaardag van Julius mogen vieren. Voor degene die het zich nog herinneren, een zwaar ondervoed en apatisch ventje. Na ruim anderhalve maand bij mij wonen was hij ‘gezond’ genoeg voor het kinderhuis en moest ik hem aan hen overdragen.’s Ochtends begroette ik hem: Happy Birthday Julius. Met een dikke grijns antwoordde hij: ‘Today is Happy Birthday to ME!! Zijn echte verjaardag weten we niet, hij was ongeveer twee jaar en dus kreeg hij als verjaardag de dag van binnenkomst. Nu is er van zijn ondervoeding niks meer te zien en is het een enorm vrolijke peuter die ons de oren van de kop kletst en ook bij mij iedere dag weer een grijns op mijn gezicht weet te toveren. Dit is precies de reden, waarom ik geen genoeg kan krijgen van het werken hier en ik dus voorlopig lekker hier blijf.
Enkele dagen voor de verjaardag van Julius kreeg ik opnieuw een logeetje, Amito Christine. Ditmaal een baby van slechts 4 maanden oud. De reden van haar komst is te naar voor woorden. Om het netjes uit te drukken, had haar vader dingen met haar gedaan die het daglicht niet kunnen verdragen. Na twee dagen zat ze met haar moeder bij de politie en is ze tijdelijk bij ons komen wonen. Het voordeel van in Mulago werken is dat we enkele uren nadat we haar van de politie gekregen hadden al bij een Gynaecoloog terecht konden. Ze wilden haar eigenlijk opnemen, maar gelukkig kenden de artsen mij en durfden ze de zorg aan mij ook thuis toe te vertrouwen. Mocht ik vragen hebben kon ik ze altijd bellen. Zodoende kreeg ik er tijdelijk een huisgenootje bij. De wond was al gaan ontsteken, waardoor ze het niet konden sluiten. Gelukkig waren de artsen na een week erg tevreden over de genezing en hoeft ze niet geopereerd te worden, maar mogen we doorgaan met de zorg zoals die tot op heden gegeven is.
Sinds een dag is ook de moeder bij ons. Een vrouw met een mentale achterstand, die geen Engels en ook de lokale taal hier niet spreekt. Mijn taak is nu om haar te leren hoe ze voor het meisje zorgen moet en de borstvoeding weer op gang te brengen. Een interessante taak, aangezien we los van de momenten dat we een tolk hebben afhankelijk zijn van communicatie middels handen en voeten. Ze is gelukkig erg welwillend. De afgelopen jaren woonde ze op de straat. Ze logeert nu in onze kliniek en dit was voor het eerst sinds 3 jaar dat zij op een echt bed had geslapen en eigen schone kleren aan had. Voor haar blijheid zijn geen woorden nodig! Haar familie had ook de afgelopen jaren niks van haar gehoord en waren erg blij te horen dat het met zowel moeder als kind naar omstandigheden goed gaat. Zij kunnen niet wachten tot ze weer thuis komt.
Wie weet komt er nog een volgende update voor ik naar Nederland kom. Zo niet, vanaf 17 augustus ben ik voor een paar weken in Nederland en klets ik graag met iedereen bij!