Tamar blogt: Running, flying, jumping…
30 juli 2013
Mulago hospital is het enige ‘academische centrum’ in Oeganda en dat gecombineerd met een ongelooflijk hoog vruchtbaarheidsgehalte in Oeganda, maakt de verloskunde afdeling letterlijk een gekkenhuis. Zij presenteerden vol trots dat ze de meeste bevallingen begeleiden per dag in de hele wereld, gemiddeld 80 per dag. En als het nou eens allemaal normale bevallingen zijn. Helaas, alles wat gecompliceerd verloopt krijgen ze hier. Afgelopen week was het eerder regel dan uitzondering dat een kind met zuurstofgebrek ter wereld kwam en zo reanimeerde ik per dag meer kinderen dan dat ik bevallingen bijwoonde. Verloskundigen hebben ze op bepaalde tijdstippen in overvloed, mensen die kunnen reanimeren helaas niet.
Gelukkig wil dan iedereen wel rennen of dingen van je overnemen en werkt de hele afdeling als een team. De een verzorgt de moeder, de ander de baby. Samen rennen naar de Special Care Unit en weer terug om verder te gaan met de volgende bevalling. Gelukkig accepteren ze het hier allemaal als je zegt dat je iets alleen kan/mag onder supervisie en wil iedereen je zelfs in deze hectiek nog wat leren. Ja werken hier is zeker zwaar, maar ieder kind dat het weer overleeft is weer een bevestiging dat ik hier echt wil zijn!
Zoals bijvoorbeeld vorige week vrijdag. We hadden een bad-house zoals ze dat hier noemen, veel patiënten die in kritieke toestand waren opgenomen en eigenlijk zo snel mogelijk moesten bevallen of een keizersnede moesten ondergaan. Dus terwijl iedereen aan het rennen, vliegen, springen was, werd ik naar een vrouw gestuurd die op het punt stond te bevallen. Of ik die bevalling ‘even’ wilde doen. Met inmiddels denk ik al wel 30 bevallingen op de teller, leek me dat een mooie afsluiter voor het weekend. Bovendien stond een van de verloskundigen bij het bed naast me de moeder schoon te maken, dus indien nodig zou de eerste hulptroep er binnen een seconde zijn. Baby 1 kwam ter wereld, een meisje, meteen een luide huil. Een van de weinige momenten dat ik kan genieten van gehuil van baby’s. Maar de buik was alleen nog wel erg dik. Ja vertelde moeder vol trots het was een tweeling, dat was mij alleen niet verteld. Gauw de vliezen van de tweede baby gebroken, en daar was een jongetje, ook gezond. Daarna wist ik niet hoe snel ik mijn spullen moest pakken, een mooier begin van het weekend kon ik me niet wensen.
En inmiddels ben ik alweer geswitched naar de volgende afdeling, infectieziekten it is! Een mega uitdaging, de afdeling ligt ook hier vol. De uitslagen van testen duren vaak lang voordat ze binnen zijn. Veel testen zijn voor de meeste patiënten te duur. Toch weten ze nog veel patiënten weer redelijk op de been te brengen. Eind van mijn eerste dag toch ook nog even langs de verloskamers gegaan. Daar kunnen ze altijd wel een handje gebruiken en een klein wondertje ter wereld brengen blijft leuk. Daar hadden ze ditmaal nog een andere verrassing. Een van de moeders had haar baby achtergelaten. Ze was samen met haar man gaan testen voor HIV, hij bleek negatief, zij positief. De man vroeg zich af waar zij dat vandaan had gehaald en was er vandoor gegaan. Zij zag geen optie voor haar kind en is er ook vandoor gegaan. En dit is wat wij op de afdeling zagen:
Onvoorstelbaar, negen maanden uitgedragen, een bevalling ondergaan, waarvan ik inmiddels durf te zeggen dat het zeker geen pretje is en dan achtergelaten uit wanhoop. Hopelijk vinden we haar snel terug! Tot die tijd, krijgt hij meer aandacht dan de gemiddelde baby hier in Oeganda, want werkelijk waar iedereen is verliefd op hem en komt constant kijken of hij wakker is en even geknuffeld ‘moet’ worden.