Tamar blogt: Net buiten de poorten
Voor onze outreach naar Kasensero zijn we een dag lang aan het reizen geweest om de bestemming te bereiken. Bij terugkomst bleek al snel dat we niet zover hadden hoeven reizen om mensen in nood van hulp te voorzien. Net buiten de poorten van het kinderhuis was een klein manneke dat dringend hulp nodig had. Hij woonde samen met zijn vader en (stief)moeder, maar daar was ook alles mee gezegd. Als zij ergens naar toe gingen sloten ze hem alleen op in huis en bij terugkomst was het enige wat hij kreeg een pak rammel. Toen de politie van zijn situatie hoorde verzochten ze de ouders om de dag erna met hun zoontje naar het politiebureau te komen. Waarom de dag erna, is mij nog steeds onduidelijk. De ouders hadden in ieder geval ook in de gaten dat zij fout zaten, hebben hun spullen gepakt en zijn met de noorderzon vertrokken, zonder Julius. Twee jaar oud, mishandeld, verwaarloosd en verlaten. Vanwege zijn zware ondervoeding wordt hij eerst gevoed middels het voedingsprogramma van de ondervoedingskliniek, iedere twee uur een klein beetje melk. Kinderen die daar worden opgenomen, worden in principe opgenomen samen met een ouder/familielid. Hij had niemand behalve ons, zijn nieuwe familie. Pita was uitgeput en de kliniek kampte met een personeelstekort, dus mocht ik de zorg op mij nemen. Een hele eer en uitdaging. Overdag coschappen lopen in Mulago, ‘s avonds een eigen kind. Inmiddels reis ik al drie weken op en neer vanuit het ziekenhuis naar het kinderhuis om ‘mijn’ kind uit de kliniek op te halen en lekker mee naar huis te nemen en het bevalt me uitstekend. Met een voeding iedere twee uur zijn de nachten vaak kort, maar erg gezellig. Om dat beelden vaak meer zeggen dan woorden, dit was de kleine Julius bij binnenkomst. Ondervoed, maar opgezwollen door al het vocht dat hij vasthield.
Het leken wel ballonnen, zo gezwollen Na een paar dagen was pas echt duidelijk hoe broodmager hij was, twee jaar oud en slechts 7 kg. Een gewicht dat past bij een kind van een half jaar.
Een paar dagen na aankomst.
Zijn eerste grijns 🙂
Maar inmiddels gaat het fantastisch met hem. Hij groeit goed en geniet enorm van alle aandacht. Alhoewel spelen in het kinderhuis nog erg onwennig is, zoveel kinderen en alles moeten delen, ook de schoot van de aunties. Deze week is hij nog even helemaal van mij, maar aangezien het zo goed gaat mag hij al snel volledig het kinderhuis in. Ik ben er nog niet helemaal over uit voor wie dat lastiger gaat worden, voor hem of voor mij? Want zoals Pita al grapte, de drieling heeft er een broertje bij.
Julius met zijn beste vriendinnetjes
Al met al een bijzondere intensieve tijd waarbij ik erg blij en dankbaar ben dat het zo goed met hem gaat. Enkele dagen nadat hij bij ons kwam, werd er een meisje in dezelfde toestand in de kliniek opgenomen die het helaas niet heeft mogen overleven. Ondanks alle drukte die het met zich meebrengt is het ook een gezellige tijd. De kinderen vinden het fantastisch dat ik ineens dagelijks naar huis kom i.p.v. alleen in de weekeinden en staan dan ook iedere ochtend tussen kwart over 6 en half 7 op de stoep, even kletsen, even met Julius spelen en mij uitzwaaien. Ja dit is precies de reden waarom ik hier ben, om voor de kinderen te kunnen zorgen en tegelijkertijd ook als arts (in spé) aan de slag te kunnen zijn in Afrika. Alhoewel het triest is dat het nodig is, ben ik blij dat ik nu hier was en dit heb mogen doen 🙂
